Moeder zijn is mooi, is prachtig.
Of je nou twintig bent of tachtig.
Moederliefde; de liefde voor je kind,
zo sterk, zo krachtig,
soms wordt het je gewoon bijna te machtig.
Dat overweldigende gevoel van tederheid en ontroering,
brengt je steeds weer in beroering.
Die golven van emoties blijven in beweging,
komen en gaan als eb en vloed,
veranderen voortdurend je gemoed.
Maar jij moeder, moet als een rots in de branding blijven staan.
Hoeveel stormen en getijden er ook komen en gaan.
Want jouw kind heeft je nodig ; altijd!
Trekt zich niets aan van ontwikkeling of leeftijd,
of dat het thuiswoont of op een groep.
Het doet op jou een beroep.
Op jou, die altijd klaar staat,
geduldig en met wijze raad.
En met een luisterend oor,
want jij kent je kind door en door.
Omdat jij het als geen ander begrijpt en bemint.
Juist dit bijzondere kind.
Geen werk is je teveel.
Geen berg te hoog.
Geen kruis te zwaar.
En je bent zo dankbaar,
zo blij met ieder gebaar,
elke glimlach of mooi woord,
of zelfs geluiden die je hoort.
Want het is jouw kind die ze maakt
en jou keer op keer weer raakt.
En het is een ware tractatie,
want elke communicatie,
tussen jou en je kind,
laat je weten dat het jou bemint.
En dat, moeder, geeft jou de kracht,
om dag en nacht,
elke dag en ieder uur,
met passie en vol vuur,
voor jouw kind te strijden.
Het op te voeden en te begeleiden.
Je moppert niet, je klaagt niet.
Niet bij tegenslag of verdriet.
Noch bij teleurstelling of gemis.
Doordat je liefde zo ontzettend groot is.
En dat is niet ondanks de beperking van je kind,
het is juist dankzij dat je het zo bemint.
