Zevenentwintig weken geleden smolten een eicel en een zaadcel samen
tot een vrucht met drieëntwintig paar chromosomen
Wat waren we blij toen we het goede nieuws vernamen
vervuld wordt nu een van onze dromen

 

Het wonder der natuur verwondert ons telkens weer
een onbekende dat ben jij voor ons al lang niet meer
Wat geweldig jouw hartje te horen kloppen
af en toe legden we een hand op jouw moeders buik en voelden jou schoppen

 

Negentig dagen duurt het nog voordat de vliezen zullen breken
dertien weken waarin met blijdschap naar jouw komst wordt uitgekeken
Jouw longetjes zullen zich voor het eerst met lucht gaan vullen
waarschijnlijk zal je van jou laten horen door luid te brullen
Bij de 3 D echo zag je er al prachtig uit
we wachten vol ongeduld op jou, kleine spruit

 

Dit gedicht schreef ik begin 2010 toen we in dat jaar voor de eerste keer opa en oma zouden worden. Maud gaf ons zoveel vreugde en afleiding in een tijd dat mijn vrouw ernstig ziek was.