Het leegste in een lach, een verlaten geluk,
vereeuwigd in een afgod, van wanhopige schepping
Zoveel cirkels teveel om in te draaien, gevangen in een ring om in rond te rennen,
haastig de smaak wegschrapen in de hoop, de kennis uit te kotsen
Zoals de doorgedraaide dichter die zijn pen tegen het penseel weegt, terwijl ze hun eigen woorden aanstaren alsof ze het nooit eerder tegenkwamen,
geschreven in een vlaag, een ogenblik, een ontmoeting op straat
“Kwijt aan de verte, heb je het gehouden? De kiezel die ik wierp, diegene die de vijver deed breken?
Naaste Nergens, Naaste Niks, waarom moet het zo zijn, dat wij ons bij jullie zullen voegen? Om in het niemandsdal te verdwijnen?
Naaste geliefden, zoveel van gehouden, nergens is geen plaats, het is een wankele, maar prachtige pijn
Niks, waarom weet niks mij te raken? Als jij de prooi bent in een jacht waaruit ik nooit zal ontwaken?
Niks, hoe word ik schoonheid? Even verweerd als, haar? Mijn aanstaande bruid, de zwarte zwaan?
Nergens, waarom is het niks altijd leeg? En moet alles, onverbonden, mij van adem benemen?"
Zwaar waren zijn handen, waarachter zijn ogen schuil gingen,
bang voor het portret wat nooit uit zijn handen ontsprong
Van iemand gevangen, In het halflicht van de horizon, om enkel door brandende ogen,
erachter te komen, met een vastgenagelde blik,
op helemaal niks, zonder stille wens,
dat het alles zou zijn,
wat het simpelweg niet is, hetgeen wat er echt toe doet,
vanzelf te voorschijn komt.
Enthousiast over deze inzending?
Jouw commentaar toevoegen? Schrijvers stellen je tips en opmerkingen op prijs. Dat is mogelijk in de tekstbalk
Wees de eerste om commentaar te geven.
Gebruikerswaardering: 4 / 5
Meer publicaties lezen of zelf meedoen aan een schrijfactiviteit?
Klik op een van de mogelijkheden.
Klik op een titel om de inzending te lezen.
Eerst inloggen s.v.p.! Meedoen is alleen mogelijk voor leden. Nog geen lid? Je kunt je gratis registreren als lid.