In het koninkrijk Obesitas
was de koning zeer in zijn sas,
toen zijn lieve Roomsoes,
zo tevreden als een spinnende poes,
hem een lief dochtertje schonk.
De koning toostte en dronk
op vrouw en kind
en kwam gezwind
op de naam van zijn lievelingstoetje.
En zo kreeg het snoetje ,
Chipolata als naam.
Roem en faam
vielen haar ten deel,
geen moeite was haar te veel.
Zij had een vriendelijk woord voor iedereen.
Ook was zij zeer behulpzaam voor menigeen.
Behalve van mensen hield Chipolata ook erg van eten.
Zij kon eten voor zes, moet je weten.
Likkebaardend zat ze 's ochtends aan het ontbijt.
Verslond warme broodjes met jam;
gekonfijt.
Smulde van croissantjes met ham en kaas,
en was zo even haar honger de baas.
Om precies te zijn tot aan de koffietijd,
want taartjes eten, dat kon die meid !
Zij was bekend
met het gehele assortiment.
Van Sachertorte tot Monchou,
van bananensoes tot Tom Poes,
tot Sint Christoffeltaart aan toe.
Elke ochtend zat zij ijverig te studeren.
En 's middags ging ze het dorp vereren
met een bezoekje te paard.
Om iedereen, van jong tot bejaard
en helpende hand toe te steken
of een vriendelijk woord toe te spreken.
Haar moeder, koningin Roomsoes,
bezorgd, dat haar mollige snoes
wellicht enige honger zou moeten ontberen,
vulde haar zadeltas met appels en peren,
met kersen, bananen en wilde vijgen,
zodat dochterlief geen flauwte zou krijgen.
Als Chipolata dan 's avonds weer huiswaarts was gekeerd,
haar ros berijdend als een amazone zo volleerd,
had zij natuurlijk honger als een paard of twee.
En haar buikje was pas tevree
na drie borden roomsoep met kaas en tomaten,
twee grote cervelaten,
een grote pizza of twee,
en dan at ze nog gedwee
een hele pudding met room.
Wat later, toch wel een beetje loom,
dronk ze 's avonds nog haar thee,
met bonbons en koekjes; een pondje of twee.
De prinses was altijd vroeg uit de veren,
want nog voor het ontbijt en het studeren,
deed zij trow haar ochtendgymnastiek.
Zo bleef zij soepel als elastiek.
Behalve paardrijden kon zij ook zwemmen als geen ander.
En zo groeide Chipolata, wijs en schrander,
uit tot een stevige meid,
sterk, pittig en vol jolijt !
Op een dag, de prinses was inmiddels 18 lentes jong,
maakte haar hartje van vreugde een sprong,
toen ze een uitnodiging voor een bal ontving.
Chipolata, inmiddels een lekker ding,
en een hele Chipolaat,
keek tevreden naar het resultaat
in een spiegel van formaat,
nadat ze uren had besteed
aan make -up, schoentjes en kleed.
In een Franse paardenstaart zaten haar lange, rode krullen.
En haar décolleté, dat kon maar weinig verhullen!
Een jurk van olijfkleurig satijn en katoen,
flatteus kleurend bij het groen
van haar amandelvormige ogen,
die er niet om logen,
evenals haar fraai gewelfde lippen,
waar niet veel dames aan konden tippen.
Voeg daar nog een klein sproetig wipneusje aan toe
en je hebt een beeld van hoe
appetijtelijk Chipolata er uit zag
op haar allereerste bal-dag.
Het bal vond plaats in een naburig land,
waar met liefde en verstand,
koning Sparerib en zijn vrouw Olijfje regeren.
Het werd gegeven om prins Kwark te eren.
De prins werd namelijk 21 jaar
en dat moest worden gevierd niet waar ?
De adonis met hemelsblauwe ogen
droeg voor een vermogen
ern maatpak in koningsblauwe kleuren.
Zijn lijf verspreidde de heerlijkste geuren.
Je weet wel van die odeurs
die onweerstaanbare charmeurs
van elke man kunnen maken
zodat ze iedere vrouw weten te raken
in haar sensueel-gevoelige snaar.
Zelfs deze gespierde spijker met zijn feloranje haar !
Maar waarvoor zou de prins mooi moeten zijn
met een hart zo lief en rein,
met gevoel voor humor en een gezond verstand ?
En dan was hij ook nog de beste ruiter van het land.
Prins Kwark, op zijn troon gezeten,
moest toch wel wat peentjes zweten.
Werd waarachtig
een beetje zenuwachtig,
toen er na een dame of tachtig,
nog geen meisje was langsgekomen,
waar hij 's nachts van wilde dromen.
Er was geen prinses waar hij het mee durfde wagen
haar om een dansje te vragen.
Toen kwam Chipolata binnen
en zij wakkerde al zijn zinnen
aan,
toen hij haar zag staan.
Hij dacht:"Wauw, wat mooi, wat rond!"
En het water liep hem in de mond.
Met deze dame zou hij wel een beschuitje willen eten.
Maar hij mocht zijn goede manieren nu niet vergeten.
"Goedenavond prinses, wat is uw naam ?
Hopelijk woont u hier niet al te ver vandaan?"
Gunt u mij de eer van de eerste dans
en vergeef mij mijn gesjans,
maar mag ik ook de laatste en alle dansen ertussenin,
want met u heb ik het zo naar mijn zin?!
En zo was het begin
van een onvergetelijke avond voor het koningspaar.
Zij dansten en dansten maar
en praatten de hele avond door.
Plotseling klonk er gefluister en gesmiespel in koor.
Een groepje magere latten,
niet veel zwaarder dan een paar watten,
bekeken Chipolata met kritische blik.
"Mijn hemel, wat is ze dik"!
sprak een van de dames op lachende toon,
en toen mengden ook de rest zich in het gehoon.
"Ja, werkelijk buitengewoon!"
"Ze is gewoon moddervet !"
De meisjes lachten en hadden veel prett.
Toen Chipolata ze in de gaten kreeg,
verbleekte ze en zweeg.
Onzeker keek ze om zich heen
en voelde zich geheel alleen.
Want waar ze ook keek, ze zag enkel dunne mensen,
met slanke benen en platte pensen.
Chipolata, stamelde bedeesd;
"Uhh, ik moet nog naar een ander feest.
Het was heel gezellig hoor,
maar ik moet er nu echt vandoor",
Ze wilde hier zo snel mogelijk vandaan.
En geheel opgaand in haar eigen verdriet,
zag ze de uitdrukking in Kwarks ogen niet.
Oh, wat was hij teleurgesteld,
onze held.
Was hij haar nu maar achterna gesneld !
Maar in plaats daarvan bleef hij als aan de grond genageld staan,
slikte een keer en herhaalde zachtjes haar naam.
Zo ontdaan
was hij van teleurstelling en verdriet.
Hij snapte maar niet,
waarom Chipolata hem verliet.
Onze prinses, geheel ontdaan,
kwam weer in Obesitas aan.
Ze huilde tranen met tuiten
door die stomme spruiten,
met hun gelach en gehoon.
In Obesitas was Chipolata heel gewoon.
Een tikje molllig misschien,
maar nu had ze het gezien:
die dunne trien
had gelijk, ze was moddervet !
De prinses kroop in haar bed,
maar kon de slaap maar niet vatten.
En dat kwam niet door die gemene ratten.
Twee hemelsblauwe ogen keken haar stralend aan.
Ze dacht aan zijn vrolijke lach, en zag hem weer staan
in zijn mooie pak in koningsblauw.
"Och, was ik maar zijn vrouw !"
verzuchtte de prinses met een snik.
"Ach, was ik maar niet zo dik !
Ik ben bang dat hij me niet mooi vindt, "
dacht het onzekere kind.
Maar nu werd ze boos op zichzelf;
Ik word zo dun als een elf!
stop nu met klagen,
ik ga me wagen
aan een mager dieet
en sporten zal ik, als een atleet !
En geen uitstel tot later,
voor mij enkel nog brood en water !"
Aldus Chipolata, die sterke meid.
En ze raakte vele kilo's kwijt.
Toen er een klein jaar verstreken was,
vierde men feest in Obesitas.
De prinses werd namelijk 19 jaar,
zo verkondigde het koningspaar.
Chipolata gekleed in het wit,
droeg een jurkje "small fit".
Van elke jurk die ze ooit droeg, had ze er zes kunnen maken.
Haar benen waren nu zo dun als bonenstaken.
De gasten begonnen te kakelen als kippen,
toen Chipolata met rood gestifte lippen,
en rozen in het haar,
met een elegant gebaar,
de balzaal binnen trad.
Daar kruiste prins Kwark haar pad.
Hij herkende haar niet meteen,
want ze was vel over been.
"Maar Chipolaatje,"riep hij uit,
"meisje toch, wat zie je eruit !
"Gaat het wel goed met jou ?
Jij arme vrouw !
Je bent je blozende wangen kwijt
en tot mijn grote spijt,
ook die lekkere dikke billen
die zo heerlijk konden drillen.
Waar is je boezem, je buik ?
Nee, dit vind ik echt niet puik".
"Maar", sprak de prinses beteuterd,
toen Kwark eindelijk was uitgeleuterd.
"Ik dacht dat je me lelijk vond,
zo helemaal dik en rond."
"Maar Chipolata, je was om op te eten!
Ik hou van jou, moet je weten.
Wij passen goed bij elkaar
en worden een gelukkig paar.
Maar voordat ik met je trouw,
jij allerliefste vrouw,
zet ik je nog wel even op dieet.
Eet maar taartjes bij de vleet,
smul van koekjes zoveel je kan,
lik aan ijs en geniet ervan."
"Ja, riep Chipolata, "Ja! Ik wil !"
En van vreugde slaakte ze een gil.
En ze leefden nog lang en lekker !
