De wereld schrikt. Vogels vliegen massaal weg. En Polly rent in paniek de verkeerde kant op, Appie in angstige verbazing achterlatend.
Vuurwerk.
Gelukkig heb ik ze beide snel te pakken en gaan we snel naar huis waar geen knallen zijn.
De zware knallen van vandaag halen nog slechtere herinneringen naar boven aan 9 november vorig jaar.
Ik loop over het egelpad met mijn hondjes, we zijn ontspannen en genieten van het mooie weer. Bij het fietspad aangekomen, wil ik ze aanlijnen zoals ik elke dag doe. Ik zie nog net hoe iets rakelings over mijn hoofd scheert, waarna de lucht ontploft met een luide dreun. Polly en FIsh weten niet hoe snel ze naar veiligheid moeten rennen. Gelukkig zie ik een mede-hondenbaas ze in een snelle reactie tegenhouden.
Ik zie drie jongens iets verderop stilstaan met hun fietsen, bezig met de volgende dreun.
Ik ren al scheldend op ze af. Ik ben woedend.
Waar ze het gore lef vandaan halen om: ten eerste nu al, ten tweede kijk waar je gooit, ten derde naar honden? Ben je helemaal gek geworden? Mijn normale rust is volledig verdwenen.
Ze ontwijken mijn blik. De drie Amstelveense kakgasten zijn duidelijk niet gewend aan een hysterische vrouw die ze de les wil lezen. Maar wanneer de blonde jongen (Amstelveen hè, ze zijn allemaal blond) op zijn Moof (ook niet heel vreemd hier), de langste van het stel me aankijkt en doodleuk zijn sigaret naar zijn bommetje wil brengen, word ik ijselijk kalm.
Ik wil dat vuurwerk heel diep zijn strot indouwen, een ram voor zijn kop geven, zijn Moof in een sloot smijten, maar de Amazone in mij komt naar buiten.
In alle rust, hem aankijkend, pak ik langzaam de sigaret uit zijn hand en maak hem uit. Ik pak het vuurwerk uit zijn hand en pak het plastic tasje van etterbak nummer twee.
'Hebben jullie nog meer vuurwerk?' Al het vuurwerk wordt netjes in de tas gestopt. En de tas gaat in mijn rugzak.
Nummer één heeft toch nog een paar voorzichtige noten op zijn zang, 'dat is meer dan driehonderd euro in die tas ...'
Ik hou mijn hand uit, 'je telefoon, nu'. De jongen zoekt steun bij zijn vrienden, maar die ontwijken nu ook zijn blik. Van je vrienden moet je het maar hebben.
'Wat ga je daarmee doen? Die is net nieuw, die ga ik je echt niet geven.'
Bij mijn tweede, nog iets dringendere verzoek om zijn telefoon, legt hij licht pruttelend zijn iPhone 11 in mijn hand.
De camera staat open, hij heeft nog niet gefilmd, maar was het duidelijk wel van plan. Lekker stukje vuurwerk-gooien-vanaf-de-fiets filmen.
'Ik zal je moeder eens bellen om te vertellen wat haar zoontje uitvoert wanneer hij naar school fietst.'
'Wat? Nee, kom op. Doe normaal.' Zijn vrienden beginnen te lachen.
'En daarna bel ik jullie moeders.' Het wordt stil.
Ik zoek in zijn adreslijst naar zijn moeder en ja hoor, daar staat ze, 'moeder'.
Ik bel haar en vertel haar in niet mis te verstane woorden wat haar zoon net heeft gedaan. Ze ontploft aan de andere kant van de lijn.
'Je moeder wil je spreken' en geef hem zijn moeder.
'En nu jullie.'
Moeder nummer twee wordt gebeld en terwijl ik ook haar rustig uitleg wat haar klerelijertje heeft gedaan, springt nummer drie op zijn fiets en sjeest zo hard mogelijk weg. Ik hoor nog net dat ik een 'geschift wijf' ben en dat dit toch niet normaal is.
Wanneer ook nummer twee de tirade van zijn moeder aan moet horen, loop ik terug richting het egelpad, waar collega hondenbaas met een nu rustige Polly en Fish staat.
Mijn innerlijke Amazone zegt gedag en duikt weer onder.
Thuisgekomen krijgen mijn hondenkinderen allebei een bot tegen de schrik.
En ik een koekje bij de koffie.
En ik heb dus nog steeds een Albert Heijn tas vol met vuurwerk van wel meer dan driehonderd euro in mijn schuur staan.
Enthousiast over deze inzending?
Jouw commentaar toevoegen? Schrijvers stellen je tips en opmerkingen op prijs. Dat is mogelijk in de tekstbalk
Meer publicaties lezen of zelf meedoen aan een schrijfactiviteit?
Klik op een van de mogelijkheden.
Klik op een titel om de inzending te lezen.
Eerst inloggen s.v.p.! Meedoen is alleen mogelijk voor leden. Nog geen lid? Je kunt je gratis registreren als lid.
Wat betreft het gooien van vuurwerk: ze gooien het vuurwerk vanaf de fiets overal naar toe. meestal kun je ze er niet eens op toespreken want ze fietsen gewoon door.
in 2020 is er ook heel bewust vuurwerk naar een zwanenstel gegooid. die jongetjes zijn uiteindelijk gevonden. het zwanenstel is pas maanden later weer teruggekomen.
gisteren gooide een ettertje van nog geen 10 ook doodleuk vuurwerk naar een hond. en maar lachen. ik heb hem aan zijn hand gepakt en terug gebracht naar zijn school, huilend, en zijn juf alles uitgelegd. mijn telefoonnummer achtergelaten voor het geval zijn ouders uitleg willen hebben. (de hond had niks, maar durfde dagen later nog niet langs het schoolplein)
wat betreft deze gebeurtenis: ik bleek zijn moeder te kennen en hij had al meerdere keren hier herrie over gehad thuis. ze wist niet eens dat hij toch weer vuurwerk had gekocht.
dit soort jochies zijn verwende lafbekkerige papjongens. en dat bleek maar. de moeders hadden ook mij uitgescholden kunnen hebben. had ik eerlijk gezegd eerder verwacht. dan had ik ze heel rustig de situatie uitgelegd.
ik ben mordicus tegen vuurwerk in handen van het volk. elk jaar is er ellende met beestjes, afgeblazen vingertjes.
GELUKKIG NIEUWJAAR ALVAST!!! 😁