In een hoekje staan de man en vrouw op leeftijd zichtbaar ongemakkelijk tegenover elkaar. Hij wijst en fluistert. ‘Kijk, een rafelrandje. De tijd legt de tere plekken genadeloos bloot.’
‘Ja, maar de meeste scherpe hoeken zijn afgesleten. Daar kun je je niet meer aan ergeren of bezeren.’
‘De gloed van nieuw is er duidelijk af. Ingedaald stof heeft zich vastgezet in de naden, als vuiltjes die het kwetsbare hart beschermen en de loszittende onderdelen bij elkaar houden.’
‘Je kunt inderdaad goed zien dat het is gebruikt, wat tegelijkertijd karakter accentueert.’
Gearmd lopen ze naar de uitgang van de kringloopwinkel.