4G in de zomertijd

‘Kijk ze nou,’ denk ik bij mezelf. Al dobberend op mijn board kijk ik uit over het strand verderop. De zon schijnt en het is windstil. De lucht siddert van de zomerse hitte. Het merendeel van de badgasten ligt te zonnen, balletje over te gooien, te zwemmen bij de kust of gezellig te kletsen met hun vrienden. De vele mensen krioelen als kleurrijke mieren rond op het hagelwitte zand. Het arme strand kan het nauwelijks aan zo druk is het.

Op het water is het gelukkig heerlijk rustig. Afgezien van een verdwaalde zwemmer ben ik alleen op dit deel van het water.

Mijn oog valt op de twintigers en de tieners. Dat deel van het strand intrigeert mij altijd het meest. Daar waar de na-foto’s van een willekeurige make-over lopen en op hun handdoeken gedrapeerd liggen als modebewuste sirenes. Nog altijd verbaas ik me over de dynamiek die in deze groepjes leeft, of liever, het uiterlijke gebrek daaraan. Van deze afstand is het goed te zien en kan ik ongegeneerd koekeloeren.

De blikken die geworpen worden op de jonge mannen en vrouwen die helemaal geen interesse lijken te hebben in hun ontspannen omgeving of elkaar. Ze zitten diep in verbinding, met hun mobiele telefoons, op social media. Soms praten ze met elkaar. Met praten bedoel ik dan naast elkaar zitten en elkaar hun telefoon showen, zonder hun stembanden de nodige activiteit te geven.

Uit het niets tikt de een de ander aan. Zonder een woord gaat een arm naar voren, hoofden opzij naar elkaar toe en met de telefoon in de aanslag als een manische paparazzi wordt hun mooiste glimlach vereeuwigd. Twee seconden later glijden de glimlachen weer van hun gezicht en gaan de blikken naar het scherm. Zombies. Oprechte lol hebben, daar lijken ze geen tijd voor te hebben in hun eigen onzichtbare bubbel. Het heeft me wel enige respect gegeven voor de soepelheid waarbij ze woordeloos van elkaar snappen wat de bedoeling is. Een overduidelijke kunst waar ik absoluut geen meester in ben.

Een korte piep geeft aan dat ik een bericht heb binnengekregen. Ik ga rechtop zitten met mijn voeten in het koele water. Heerlijk. Loom haal ik de telefoon uit zijn hoesje en lees het bericht. ‘Ben je oké? Je ligt zo stil.’ Stuurt een vriendin van me.

Mijn ogen scannen het strand maar ik zie haar niet. Vanaf deze afstand lijken alle mieren op elkaar. Een nieuwe piep. Nog een bericht: ‘Laat maar. Je zit rechtop en blijkbaar leef je nog. Kom je een drankje doen?’

‘Heb hier drinken. Komen jullie het water niet op?’ Stuur ik haar terug.

‘Nee, heb een nieuwe bikini aan. Straks wordt hij nat. Kom maar staand op het board naar ons, dan maak ik wel een paar mooie foto’s.’

Even stilte maar zoals ik haar ken komt er nog een bericht binnen. ‘Doe maar yoga erop! Dat heb ik online gezien.’’

Ik lach hardop en typ mijn antwoord: ‘Mijn downward dog wordt op het supboard absoluut een duikende zeehond! Echt niet!’ Mijn telefoon zet ik op stil en ik leg hem weer weg.

Ik ga nog even liggen met mijn ogen dicht. De zon op mijn huid voelt heerlijk en ik gooi mezelf wat nat om af te koelen. De wind en het geruis van de zee zijn de enige geluiden die ik hoor. Af en toe open ik mijn ogen en op een gegeven moment bemerk ik dat ik ben afgedreven van het strand. ‘Nou ja, het is toch tijd om naar de kust te gaan.’ Denk ik bij mezelf.

Staand op het supboard peddel ik terug naar de plek waar ik het water in ben gegaan. Des te dichterbij ik kom, des te meer ik zie dat ogen mij aankijken. Een grijns verschijnt onwillekeurig op mijn gezicht wanneer ik mij realiseer dat, terwijl ik aapjes aan het kijken was, de aapjes net zo hard terug staarden. Betekent dit dan dat mijn overpeinzingen ook de hunnen waren? Dat ze mij zien, op mijn board. In mijn eigen onzichtbare bubbel? Met een schok bedenk ik dat de zeemeerminnen op het strand net zo goed naar mij keken. Waren ze wellicht ook aan het nadenken over mijn beweegredenen om het water op te gaan? Dat ze snapten dat het was om te ontsnappen aan de menigte en de drukte die zo alom vertegenwoordigd lijkt te zijn in onze moderne wereld? Snel spiek ik naar de opper-Ariel. De blondste en knapste van het stel die het dichtst bij zitten. Ik schud mijn hoofd. Ik weet niet alles maar ik weet wel dat ik zeker niet bovenaan haar gedachten lijstje sta. Ik zie mijn vriendinnen en zwaai vrolijk naar hen. De paparazzi kan nog wat van ze leren, zo snel maken ze foto’s.

Het strand nadert en meer mensen kijken mij aan. Verwondering, afgunst, jaloezie en algehele nieuwsgierigheid is duidelijk zichtbaar af te lezen op hun gezichten.

De zon schijnt nog fel en er staat inmiddels is een lichte bries. Nu komt het meest ongemakkelijke moment van deze, anders zo fijne, zomerse hobby. Zweet gutst over mijn voorhoofd en op mijn rug. Een supboard is veel dingen maar onopvallend is dit gedrocht van meer dan 3 meter niet. Wel is het een duidelijk podium voor spetterende valpartijen en het hele strand is dan ineens je publiek. Gelukkig heb ik dit vaak genoeg gedaan. De neus van het board raakt het mulle zand en ik neem een paar stappen waarbij ik voor mijn board kom te staan. Ik pak de peddel en grijp het handvat. Supboard onder mijn arm en het water weer uit. Het korrelige zand kriebelt tussen mijn tenen.

Als hete lava schroeit het mijn blote voeten, toch haast ik me niet.  Het is te warm om me druk te maken. Vanuit mijn ooghoek zie ik een groepje jongeren kijken. De een stoot de ander aan en wijst naar mij. Ik negeer ze en leg mijn board naast het groepje meiden waarmee ik hier ben. Mijn vriendin ligt ontspannen op haar handdoek met een drankje in haar hand.

‘Rae, eindelijk!’ roept ze.

‘Hey Ella. Hoe was het hier?’

‘Dodelijk saai. Jou zien suppen was mijn hoogtepunt van de dag,’ Zucht ze dramatisch.

Ik draai me om en trek de stop uit het supboard. Het harde en heftig sissende geluid maakt lome omstanders aan het schrikken. Dat vind ik dan weer grappig. Ja, ik ben een mafkees.

Ella stoot me aan en pakt haar telefoon. ‘Moet je zien. Dit is hem!’ Meld ze enthousiast en laat hem eerst aan de rest zien voordat ze hem onder mijn neus drukt. In plaats van een leuke jongen zoals ik verwacht had van haar, zie ik mezelf op het sup board staan, lachend en zwaaiend naar de camera. ‘Dit ben jij, precies zoals je bent!’

Binnen twee tellen gaat mijn telefoon af, ze heeft de foto doorgestuurd. Snel grijp ik mijn telefoon en bekijk de foto nogmaals. Met de reflectie van de ondergaande zon in het water sta ik daar. Vijfentwintig jaren jong, fit girl en in een mini-bikini zoals tegenwoordig de mode is. Mijn vingers leiden hun eigen leven en binnen drie seconden staat deze glorieuze foto op mijn Instagram pagina. Even twijfel ik en dan voeg ik nog toe: #verbindingismeerdan4G #genietvanhetleven #iedermensisuniek