Aanwaaitantes

Het meisje had niet veel familie. Andere kinderen hadden vaak veel meer ooms,  tantes, neefjes en nichtjes. Er waren wel twee Oma's, maar van eentje was de Opa dood. Die bestond alleen op foto's.

 

Gelukkig waren er de 'extra' tantes, die geen familie waren. Aanwaaitantes, werden ze genoemd. Het rare was dat ze allemaal Anna of Annie heetten, behalve tante Ria. Om ze uit elkaar te houden kregen ze bijnamen. Grote zus was erg goed in het bedenken daarvan.

 

De meest interessante was Tantan. Zij was een tante zonder oom, maar wel met een Baan. Aan huis. Dus niet zoals papa op de fiets met een broodtrommeltje achterop naar Kantoor. Dat heette Werk. Tantan kon mooi vertellen over haar Baan, al begreep het meisje er niet veel meer van dan dat er aldoor mensen bij haar thuis kwamen. Het klonk heel spannend. 

 

Tante Anneke was een heel ander type. Eigenlijk net zoiets als mama en daarom minder interessant. Ze werkte ook in huis, maar dat heette geen Baan. Ze gingen er dikwijls op bezoek. Dan speelde het meisje met dochtertje Janneke en grote broer met zoon Peter. De oom heette Jan. Het meisje vond het een beetje zielig dat Peters naam zo anders was, alsof hij er niet helemaal bijhoorde. Maar Peter was altijd vrolijk, dus dan was het niet erg.

 

Tante Ria was, net als Tantan, een favoriete tante. Dit vanwege de grote hoeveelheden snoep en de 'doorgeefspullen' zoals mama ze noemde. Het meisje was daar altijd heel blij mee, maar mama overduidelijk niet. Rotzooi, vond ze het. Thuis werd het meeste weggehaald om weg te geven aan 'de arme kindertjes'. Het snoep ging in de kast en op rantsoen. Dat was wel jammer.

 

Tante Ria was eigenlijk een vriendin van Oma Rotterdam. Ze praatte anders en had oorbellen en heel veel ringen. Ordinair, vond mama. Net als de spullen. Het meisje wist niet wat dat woord betekende.

 

Naar tante Ria gaan was vooral leuk als het samen met Oma was. Dan durfde mama de spullen niet weg te doen, want Oma vroeg er later naar. En zo erg kon ordinair niet zijn, want haar vriendinnetjes vonden de spullen óók mooi. Maar van het snoep gaf mama ze nooit wat...