Afrekening

Het hoofd is op enkele centimeters van het zijne. Vochtige, rooddoorlopen ogen rollen van extatische opwinding bijna uit hun kassen. De geur van verschaald bier en zweet is misselijkmakend. 

‘Je dacht gemakkelijk weg te komen hè?, spuwt het hoofd. ‘Nou vergeet het maar. We gaan afrekenen makker!’

Speeksel spat op zijn gezicht en druipt langs de wangen naar beneden.

‘Wat wilt u van mij?’ hoort hij zichzelf vragen alsof een ander aan het woord is.

Zijn hersenen draaien op volle toeren. Wat is er in vredesnaam gebeurd? Zojuist nog liep hij vanuit zijn kantoor de nacht in op het Korte Voorhout, zich verheugend op een heerlijk weekendje weg met Francien en de kinderen. Het was een latertje geworden doordat hij voor de minister de antwoorden op Kamervragen moest voorbereiden vanwege het debat aanstaande maandagochtend. Toen hij een groepje mannen passeerde, had een van hen hem plotseling gegrepen.

‘Heren…, wat wilt u van mij?’ zegt zijn stem nogmaals, nu wat onvast. ‘Mijn geld?’

‘Heren? Zien wij er uit als heren? Jouw geld? Geld van het volk zul je bedoelen, gore opvreter!’

‘Hier, pak mijn portefeuille maar, dan kunnen jullie….’

‘Die poen pakken we later wel. Nu eerst jouw pak uit en vlug een beetje.’

‘Mijn eh… pak uit?’ Vertwijfeld probeert hij de bedoeling te raden.

‘Ja, je pak en snel anders doe ik het wel even voor je! Graag zelfs.´

‘Hé, Jan’, roept iemand uit de groep. ‘Weet je wel zeker dat het er eentje is?’

‘Zeik niet Niek, natuurlijk is het er eentje. Kijk eens goed naar die teringlijer, dan zie je het toch zeker zelf? Die goocheme oogjes, die gelikte kleertjes en die keurig gekamde haartjes… Dit is er eentje hoor. Zeker weten!’

‘Gaan we niet te ver? Hij is geen minister hè.’, probeert Niek.

‘Niek, hou nou effe je kanis. Hij is een hielenlikker van de minister, okay? Een vijand van het volk’.

Jan trekt een machete en legt het lemmet tegen de keel van zijn slachtoffer.

‘Wat doe je?’, roept hij. Paniek maakt zich van hem meester. ‘Doe geen domme dingen! Ik heb jullie toch niets misdaan?’

‘Niks misdaan? Stuk ongedierte! Je hebt je hele leven zitten opvreten wat van het volk is. Nou kom op, trek vrijwillig je pak uit of ik snijd je eruit!’

‘Maar… ik eh…’ stamelt hij.

Hij voelt het vlijmscherpe mes lichtjes langs zijn hals glijden. Zijn buik trekt samen. Warm vocht stroomt langs zijn benen.

‘Jan, die eikel huilt uit z’n buis!’

‘Smerige landverrader. Kun je niet eens je pis ophouden? Verdomme, ik snijd je uit je mensenpak!’

‘Nee!’ gilt hij als hij de machete op zich af ziet komen. Is dat zijn bloed? Zijn dat zijn ingewanden? De vragen lossen op in inktzwart duister.

De groep staart naar het levenloze lichaam aan hun voeten.

‘Jôh, Jan, zie je wel. Het is er geen. Geen reptielenvel te zien!´ constateert Niek lijkbleek.

‘Toch was het een opvreter! Kom, op jongens, snel wegwezen nu en denk erom, dit is nooit gebeurd.’