Afscheid

‘Als ik dood ben mag je één dag treuren. Dood is dood, een wegzijn uit het zijn. Dood mij dus ook in je gedachten, als het zover is.’ 

Het was zover. 

De woorden van haar moeder galmden als een bonzende tinnitus op het ritme van haar hoofdpijn. Ze keek haar vader vanaf het spreekgestoelte aan en zag dat zijn ogen zich, in een zeldzaam helder moment, met tranen vulden. De stem van de priester leek ver weg.  De oordoppen hielpen haar om de nodige koelte te bewaren.  Laat ons bidden dat dat goed gaat, dacht zij. Een zware stilte viel  tussen de woorden van de priester en het opstarten van een video, die zij van commentaar zou voorzien. Daar kwam eindelijk haar moeder in beeld, in close-up, een prachtig beeld dat echter plotseling bevroor. Ze hield haar adem in en met haar ook de geliefden die afscheid kwamen nemen.  De priester kwam schuifelend en met gebogen hoofd op haar af en fluisterde iets.  Ook zij bevroor nu, zich bewust van de gênante situatie waarin zij zich bevond.  Zij deed een verwoede maar vergeefse poging tot liplezen. Haar moeder had dit hilarisch gevonden. Er borrelde een lachje omhoog dat net op tijd gestopt werd. De spanning in haar lijf nam toe. De priester die waarschijnlijk dacht dat zij door verdriet overmand was, bleef haar onophoudelijk woorden toefluisteren. De kerkgangers begonnen zenuwachtig op hun stoel te schuifelen, vergaten even hun verdriet en in een poging om te begrijpen waarom zij niet reageerde, werd zij in hun blik gevangen, wat de druk nog wat opvoerde. 

Zij kon niet anders dan tot actie overgaan en trok met een theatraal gebaar de fluorescerende oordoppen uit haar oren : plop, plop, klonk het. 'Zo, nu kan ik u tenminste horen’,  klonk het door de microfoon, waarna ze   schuldbewust de kerk inkeek en zag hoe haar vader naar de oordoppen wees, die zij demonstratief voor zich hield. Haar zus, die blijkbaar net zoveel spanning had opgebouwd, viel half snikkend, half lachend op zijn arm. Dat beeld deed haar bezwijken.Haar lijf begon te schokken en een slappe lach nam haar bewegingen over.  Lachend en kronkelend keek zij naar haar moeders foto en applaudisseerde. De kerk vulde zich met gelach. Iedereen stond op in een eerbetoon aan een prachtvrouw, schaterde en klapte en de priester sloeg de wijn achterover en zijn ogen op naar God.