Als meisje
© Annika van Lij op .
Erik loopt naar de schuur en doet net alsof hij bij een vriend gaat spelen. Maar weg gaat hij niet. Kijkend door het raam ziet hij zijn moeder bezig zijn in de woonkamer. Even ook door de achterdeur zijn twee jongere broertjes. “Wanneer gaat hun nu weg?” Minuten duren lang en zuchtend kijkt hij op zijn telefoon. Die had hij net gekregen op zijn twaalfde verjaardag. Dan is eindelijk het moment dat ze weg gaan. Erik wacht even en dan naar de achterdeur, met trillende handen draait hij zijn sleutel in het slot. Binnen rent hij meteen naar boven. Niet naar zijn eigen slaapkamer maar van zijn zus, met haar is Erik een twee-eiige tweeling.
“Wat stinkt het hier en die kleuren!” Erik denkt na en haalt sokken, een legging met spijkermotief en een lange trui uit haar kast. Hij kleedt zich om en loopt dan naar de badkamer. “Wat ben ik toch een mooi meisje en lijk echt op mijn zus.” Lachend haalt hij een borstel door zijn haren, een keer naar de kapper zal toch moeten. Aan de onderkant begint het al te krullen. Een haarband volgt. Erik stopt zijn kleren, schoenen en jas in een tas om straks in de schuur te verstoppen. Want bij thuiskomst moet hij omkleden in de schuur. Beneden trekt hij de bruine stoffen laarzen aan en pakt zuchtend de paarse winterjas van zijn zus. Zij had haar zomerjas aan en het is te warm voor een winterjas. Kijkend in de spiegel barst hij nu in lachen uit. In de woonkamer pakt hij uit een dressoir la de reserve gehoorapparaat van zijn zus. Deze doet hij in want hij heeft een plan.
Weer in de schuur trekt Erik de jas aan van zijn zus en pakt hij haar fiets, die is bij een vriendinnetje en lopend. Na de jas capuchon over zijn hoofd te hebben getrokken vertrekt Erik. Hij wil naar het volgende dorp waar niemand hem kent. Maar goed ook want als hij door bekende wordt gezien! Onderweg kijkt hij rond en niemand die vreemd naar hem kijkt. Erik voelt zich al langer een meisje, maar verborg dit voor zijn ouders. Vooral zijn vader zal kwaad wezen en het afkeuren want hij was nog van de oude stempel. In het dorp zet Erik zijn fiets neer bij een speeltuin naast een meisjes fiets. Zenuwachtig en ook een beetje bang loopt hij naar een schommel. Zittend en rondkijkend zijn er veel kinderen in de speeltuin. Sommige met hun ouders. “Hoi.” Zeg een meisje dat naast hem komt zitten op de andere schommel. “Ik ben Anne en ken je niet.” Erik kijkt haar aan en lacht, hij wijst ook naar het gehoorapparaat in zijn oor. Zijn zusje was aan een kant doof en de andere kant een gehoorapparaat.
“Fien.” Zegt hij onduidelijk en zachtjes. “Ik kom hier wonen met mijn moeder.” Anne kijkt hem en lacht, ze is stil en zal zich afvragen een jongen of meisje. “Leuk, waar?” Erik denkt na en weet de straatnamen hier niet, “hier achter. Bij de school waar ik op ga.” Fien lacht, “dan kom je bij mij in de klas. Wil je vriendinnen worden?” Erik knikt ja en lacht terug, hij kan niet geloven dat Anne denkt dat hij een meisje is.“ Zullen we naar de school gaan?“ Erik denkt na en knikt ja. Samen met Fien loopt hij door de wijk en ze kletst over school, vriendinnen en thuis. Wat zegen wil Erik niet maar hij moet wel en vertelt het leven van een nichtje. Bij de school aangekomen gaan ze zitten op een bankje op het schoolplein. Een meisje met zwarte haren en donkere huid komt erbij zitten. “Nandini.” Erik lacht weer en stelt zich voor als Fien. Alle drie kletsen verder over hun levens. Toch blijft Erik zenuwachtig en bang om ontdekt te worden, de straf van zijn ouders zal zwaar zijn! Ook moet hij dan bekennen uit zijn vader dat hij liever een meisje is.
Alle drie lopen naar het huis van Nandini voor drinken en wat te smikkelen. “Leuk Fien dat je in de buurt en het dorp komt wonen. Heb je een zus of broer?” Vraagt Sonja de moeder van Nandini. Toen ze Erik voor het eerst zag, draaide haar hersenen overuren. Is hij nu een meisje of een jongen die een meisje is geworden. Toch zegt ze er niets van en accepteert Erik zoals hij is. “Nee geen zus of broer en woon alleen met mijn moeder.” Samen drinken een grote glas limonade en een zelfgebakken taartje erbij. “Kom je dan in de Bultestraat te wonen Fien. Daar staat een appartement te huur? Patricia een vriendinnetje van Anne en Nandini heeft er gewoond.” Erik kijkt haar aan, “denk ik.” Minuten laten zit op de slaapkamer van Nandini, ze kletsten verder over hun leven en muziek. Ook laat Nandini haar sjaaltjes zien. Vreselijk vindt Erik het en net zo erg als zijn zusjes kamer. Maar hij blijft goed in rol."Meiden we gaan!" Roept Sonja hard naar boven want op woensdagmiddag gaan ze altijd zwemmen. "O ja sorry Fien vergeten." Zegt Nandini, "Maar misschien kun je meegaan?" Erik kijkt haar aan en kan het niet geloven. "Maar ik heb geen badpak." Alle lopen naar beneden en Nandini vertelt erover aan haar moeder. "Je kunt wel een badpak van Nandini. Alleen moet je wel bellen naar je moeder Fien, of het mag en wil haar ook even spreken." Verbaasd kijkt Erik iedereen aan en hij kan het niet geloven. Moet hij nu meegaan of nee zegen?
