ANNO 2100

Twee robots komen elkaar tegen, “Hallo, jij bent nog een C123, dan moet ik je doodmaken, maar wind je niet op, dat doe ik niet. Ik heb genoeg van al die flut opdrachten. Vorige week had ik ook zoiets stoms te doen, moest ik inbreken in het huis van de gemeentesecretaris en alles fotograferen. Ga ik even kijken hoe ik daar binnen zou kunnen komen, zie ik de hele familie net weggaan. Dat is een mazzeltje,” denk ik, “meteen naar binnen. Met een laserstraal snijd ik het slot van de voordeur door, volgt er een enorme ontploffing en vliegt de hele boel in de fik. Ik heb een kwartiertje staan kijken, man, man, wat brandt zo’n huis snel.” “Kwam de brandweer dan niet?””Jawel, veel te laat, ze waren naar een feestje waar hun baas, zo’n geval van vlees en bloed, werd bevorderd.

De volgende dag las ik in de krant dat de hele familie op vakantie zou gaan en al hun spullen, waaronder een gasfles, in de gang hadden klaargezet. Kennelijk heeft mijn laserstraaltje dat ding geraakt. De brandweer begrijpt niet hoe zo’n fles kan ontploffen, ze ontdekten wel merkwaardige brandsporen aan de binnenzijde van de voordeur. Ze doen nu een uitgebreide proef met allerlei soorten voordeuren welke daarvan spontaan aan de binnenzijde in brand vliegen.”

“Maar hoe is het met jou? Wat doe je hier?” ”Breek me de bek niet open, bij ons is het kommer en kwel. Ik moet voor mijn energie tegenwoordig aan zo’n paaltje gaan hangen, je kent ze wel, waar die gasten hun auto aan opladen. Dat deed ik dus, maar dat was niet prettig, die dingen leveren 360 Volt en ik moet 220. Nou ben ik aardig verbrand van binnen. Het heeft één voordeel, ik kan nu geen verbinding meer met het kantoor krijgen, dat is dus lekker rustig.” “Ik kan me voorstellen dat je wat depri bent, zullen we een strandwandelingetje maken?”