De glimlach van een kind
© Asko De vries robles op .
Waarom, waarom toch? denk ik, schreeuw ik over de de afdeling radiologie. In de spiegel naast de lift doemt mijn evenbeeld op. Al lijkt het meer een spookbeeld. Ik schrik van mijn uitgemergelde gezicht, die holle ogen. Ik voel mij zo boos en verdrietig. Mijn lieve schat en ik lopen voor de zoveelste keer door de lange gang. Een paar kinderen huppelen mij voorbij en zingen, dansen en schreeuwen. Hun lange pruiken zijn bijna niet van echt te onderscheiden. Annemiek knijpt zachtjes in mijn hand, fluistert: ‘gaat het een beetje lieve schat?’ Ook mijn glimlach is bijna niet van echt te onderscheiden.