Woorden rijgen aaneen, maar zinnen weigeren zich te vormen. Wat ze ook typt: het heeft geen body, het vloeit niet, slechts gepruttel in de marge. Haar vingers verstijven, steeds langzamer raken ze de toetsen. Zelfs treuren over verloren liefdes levert niet de verhalen die ze zoekt.
Ze is haar inspiratie kwijt.
Dan maar hoofd leegmaken, de regen in met de honden en het daarna opnieuw proberen. Ze heeft er zin in. Pet op, jas aan, pantoffels verwisselen voor schoenen. Er ligt nog slechts een rechterschoen bij de keukendeur, waar ze toch echt twee schoenen had verwisseld voor pantoffels.
'Appie!'
Ja hoor, in zijn mand ligt haar gejatte linkerschoen. 
Naast de nat gesabbelde inspiratie!